Odkryj Szczecin z lotu ptaka!
DZIELNICE SZCZECINA
Z DRONA
Zapraszamy!

DZIELNICE I OSIEDLA SZCZECINA

Szczecin – miasto na prawach powiatu, stolica i największe miasto województwa zachodniopomorskiego, położone nad Odrą oraz jeziorem Dąbie. Szczecin jest trzecim pod względem zajmowanej powierzchni (300,55 km² z czego prawie 24% zajmują grunty pod wodami) i siódmym pod względem liczby ludności miastem Polski z liczbą mieszkańców, wynoszącą 405 413 (stan na dzień 30 czerwca 2016 roku). Szczecin jest podzielony na cztery dzielnice - Północ, Śródmieście, Zachód i Prawobrzeże. Te z kolei są podzielone na 37 osiedli administracyjnych. Obecny podział administracyjny funkcjonuje od 1990 roku z niewielkimi zmianami granic osiedli i dzielnic. W obiegu potoczym osiedla nazywane są dzielnicami.

Metryczka

  • Widownia: 39096
  • Produkcja: AlfaTV 2016
  • Zdjęcia: Bartosz Semanycz
  • Montaż: Grzegorz Lickiewicz
  • Realizacja: Ryszard Sielicki

Opis

Drzetowo-Grabowo to osiedle w dzielnicy Śródmieście położone wzdłuż Odry. Działają tam w większości firmy związane z gospodarką morską. Liczy ponad 16 tysięcy mieszkańców.

Drzetowo zostało przyłączone do Szczecina w 1900 roku wraz z Grabowem i Niemierzynem. Wcześniej, w 1857 r. król Prus Fryderyk Wilhelm IV powołał do życia jedną z ważniejszych pruskich stoczni „Vulcan”, która produkowała okręty wojenne: pancerniki (większe to „Rheinland”, „Pommern”, „Preußen”, „Mecklenburg”), krążowniki (największe: „Hansa” i „Hertha”) oraz statki pasażersko-towarowe, z których cztery przed I wojną światową wielokrotnie zdobywały Błękitną Wstęgę Atlantyku oraz ówcześnie największy na świecie statek pasażerski z napędem parowym: „Kaiserin Auguste Victoria”. Na „Vulcanie” istniał także osobny wydział, produkujący lokomotywy. Zabudowania stoczni zostały doszczętnie zniszczone podczas II wojny światowej.

W 1278 na terenie Grabowa powstała jedna z najstarszych pomorskich winnic. Wieś rozwijała się jako osada wokół klasztoru Gottesgnade (dosł. łaska Boża) założonego 21 stycznia 1360 (według innych źródeł[jakich?] w 1342) roku przez kartuzów. Przy zabudowaniach klasztornych powstały tu wówczas piekarnia, stajnie, stodoły i browar. Po roku 1534, po wprowadzeniu luteranizmu na Pomorzu podczas sejmu trzebiatowskiego, klasztor został sekularyzowany 18 maja 1538 roku. Po pożarze skrzydła wschodniego szczecińskiego zamku w 1551, z polecenia Barnima IX został przebudowany w stylu renesansowym przez mistrza budowlanego Caspara Teißa na siedzibę książęcą – zamek Oderburg. 2 listopada 1573 w swej rezydencji zmarł książę Barnim IX. Za rządów księcia Filipa II w 1612 r. zamek wzbogacił się o galerię obrazów. W Oderburgu w latach 1619/20 więziona była Sydonia von Borck. Podczas wojny trzydziestoletniej po zajęciu Szczecina przez wojska szwedzkie, zamek od 11 lipca 1630 był główną kwaterą ich głównodowodzącego – króla Szwecji Gustawa Adolfa. Podczas tej samej wojny Oderburg został zniszczony. Obecnie na dawnym wzgórzu zamkowym u zbiegu ulic Emilii Plater i Teofila Firlika znajduje się biurowiec Stoczni Szczecińskiej.

W 1846 w Grabowie przy obecnej ul. Malczewskiego założono cmentarz komunalny (Grabower Friedhof). Obecnie jego obszar stanowi północną część objętego ochroną konserwatorską miejskiego parku im. Stefana Żeromskiego. Po północnej stronie cmentarza grabowskiego w latach 1888-90 powstał neogotycki Friedenskirche – kościół parafialny Grabowa. Współcześnie nosi on wezwanie św. Stanisława Kostki.

To właśnie w Grabowie powstała jedna z ważniejszych stoczni w Prusach – przeniesiona z Łasztowni firma Nüscke & Co. AG. Nieco później powstała na Grabowie inna stocznia – Stettiner Oderwerke. Podczas II wojny światowej dla zaspokojenia potrzeb przemysłu zbrojeniowego i okrętowego, na Grabowie funkcjonowało co najmniej 5 obozów pracy przymusowej. Wskutek dwóch gigantycznych alianckich nalotów dywanowych w 1944 roku (z 11 kwietnia i 30 sierpnia) przystoczniowa dzielnica została zmieciona z powierzchni ziemi – zniszczenia sięgnęły 95%. Po 1945 r. z ruin dawnych Oderwerke i drzetowskiego Vulcana powstała Stocznia Szczecińska.

Przy ulicy Firlika znajduje się Komenda Wojewódzka Państwowej Straży Pożarnej. Ulica nosi imię Teofila Firlika, na cześć pierwszego strażaka poległego w drodze do gaszenia pożaru w polskim Szczecinie w 1945 r. Innymi ważniejszymi ulicami osiedla są Łady, Dubois, Stalmacha i Emilii Plater. Trzy pierwsze stanowią nadodrzańskie połączenie centrum Szczecina z Policami.

Bulwar Chrobrego - bulwar położony po zachodniej strony Odry, między Mostem Łabudy a Kapitanatem Portu Urzędu Morskiego.

Teatr Polski – szczeciński teatr dramatyczny założony w 1946 r. Siedziba teatru od 1949 r. mieści się w stylowym, zabytkowym budynku przy ul. Swarożyca 5. Wcześniej budynek był siedzibą dawnej niemieckiej loży masońskiej Pod Trzema Cyrklami i został wybudowany przez wolnomularzy. W budynku znajdują się trzy sceny: duża scena, na której wystawiane są przede wszystkim klasyczne sztuki autorstwa wielkich twórców takich jak Johann Wolfgang Goethe, Michaił Bułhakow czy Henryk Ibsen (Faust, Mistrz i Małgorzata, Peer Gynt). Może ona pomieścić 319 widzów. Jest także mała scena dla 120 widzów, na której z powodzeniem wystawiane są nie tylko farsy, ale także dramaty.Teatr Polski posiada także scenę kabaretową (na 80 miejsc). W lutym 1997 roku z inicjatywy aktualnego dyrektora naczelnego i artystycznego Adama Opatowicza powstał Czarny Kot Rudy. Można w nim usłyszeć zabawne monologi, skecze oraz piosenki kabaretowe z humorem francuskim (Pornograf), angielskim (Latający Cyrk Monty Pythona) czy lokalnym szczecińskim (Dancing Szczecin).

W budynku znajdują się trzy sceny: duża scena, na której wystawiane są przede wszystkim klasyczne sztuki autorstwa wielkich twórców takich jak Johann Wolfgang Goethe, Michaił Bułhakow czy Henryk Ibsen (Faust, Mistrz i Małgorzata, Peer Gynt). Może ona pomieścić 319 widzów. Jest także mała scena dla 120 widzów, na której z powodzeniem wystawiane są nie tylko farsy, ale także dramaty.Teatr Polski posiada także scenę kabaretową (na 80 miejsc). W lutym 1997 roku z inicjatywy aktualnego dyrektora naczelnego i artystycznego Adama Opatowicza powstał Czarny Kot Rudy. Można w nim usłyszeć zabawne monologi, skecze oraz piosenki kabaretowe z humorem francuskim (Pornograf), angielskim (Latający Cyrk Monty Pythona) czy lokalnym szczecińskim (Dancing Szczecin).

Kościół św. Stanisława Kostki w Szczecinie – neogotycki kościół rzymskokatolicki w Szczecinie, w dzielnicy Grabowo. W 1874 komitet organizacyjny – zawiązany wcześniej w protestanckiej parafii św. Piotra i Pawła w Szczecinie – zakupił działkę pod budowę kościoła. Teren ten znajdował się na skraju położonego na stoku wzgórza cmentarza założonego w 1846 (i istniejącego do 1946). Rynek Grabowski (dawniej Marktplatz, a dziś Plac Matki Teresy z Kalkuty) i usytuowany obok kościół stanowiły centrum wydzielonej jednostki osadniczej, jaką było wówczas Grabowo (samodzielne miasto do 1900 – potem włączone do Szczecina). Starania o kościół w Grabowie sięgają 1843, kiedy to mieszkańcy chcieli wybudować nowy kościół na miejscu dawnego klasztornego, ale nie otrzymali zezwolenia. Nabożeństwa były odprawiane w sali Szkoły Nawigacji. W opracowaniach dotyczących Grabowa znajdują się nieścisłe, szczątkowe informacje że już w 1855 zbudowano tu kościół. Być może chodzi o kaplicę dla zmarłych leżącą opodal pobliskiego cmentarza.

Pierwszy projekt kościoła został wykonany w 1857 przez inspektora budowlanego Hermanna, ale z niewiadomych przyczyn nie został zrealizowany. Plac pod budowę kościoła zaznaczony jest na planie rozbudowy miasta z 1879. Projekt według którego prowadzono budowę wykonał w 1882 radca budowlany Bohl z Berlina, a aktualizował szczeciński inspektor budowlany Konig. Kamień węgielny został położony 18 września 1888. Prace budowlane nadzorował inspektor Konig i technik C.Schmidt ze Szczecina. Mistrzem murarskim był Klinge z Grabowa, roboty ciesielskie wykonywał C.Gerloff. Budowę ukończono w 1890. Uroczyste poświęcenie miało miejsce 21 maja tego samego roku. Koszt budowy wyniósł 200 tysięcy ówczesnych marek. Neogotyckiej budowli nadano wezwanie Friedenskirche – kościoła Pokoju. Świątynia otrzymała bogate wyposażenie: ołtarz główny z obrazem Ukrzyżowanie Chrystusa i reliefami przedstawiającymi św. Piotra i Pawła, chrzcielnicę z białego i czarnego marmuru, ambonę, organy firmy Grüneberg. Ściany pokryto polichromiami i cytatami z Pisma Świętego. Rzeźbiarsko – malarski wystrój zaprojektował prof. dr Friedrich Pfannschmidt. W oknach osadzono witraże. W wieży zawieszono trzy dzwony.

Naloty dywanowe 11 kwietnia i 30 sierpnia 1944 zniszczyły kościół w około 70%. Runęło zwieńczenie wieży, spalił się dach nad korpusem, zawaliły się szczyty i sklepienia we wnętrzu. Zniszczeniu uległo całe wyposażenie. W pierwszych latach po wojnie planowano rozbiórkę świątyni. Spotkało się to ze sprzeciwem wiernych, którzy napłynęli z zajętych przez ZSRR terenów Polski wschodniej. Protesty koordynował ks. Zygmunt Bronisławski. Decyzję o rozbiórce ostatecznie cofnięto w 1948, a świątyni nadano wezwanie św. Stanisława Kostki. Po odbudowie kościół poświęcono 16 lipca 1949.

W latach sześćdziesiątych część kościoła zaadaptowano na salki katechetyczne, co zmniejszyło powierzchnię i zeszpeciło oryginalne wnętrze świątyni. Była to konieczność, wynikająca z braku jakichkolwiek pomieszczeń na prowadzenie katechizacji. Parafia (największa w diecezji) liczyła wtedy około 35 tysięcy mieszkańców. W latach 1972 – 1975 wybudowano plebanię i zaplecze (księża mieszkali dotąd jako sublokatorzy w dzielnicy). W 1982 oddano do użytku nowy dach kościoła – roboty dekarskie wykonał Stanisław Sołtys z Limanowej. W latach 1983 – 1985 zrealizowano budowę domu katechetycznego, co pozwoliło przywrócić pierwotny wystrój świątyni. Do 1987 odtworzono oryginalne, neogotyckie sklepienia. W 1988 ukończono nową posadzkę z marmuru albańskiego, a w 1990 – witraże (projekt – Brunon Tode), ławki i organy. Na lata 1990 – 1995 przypada realizacja nowych ołtarzy. Ołtarz główny wykonany z brązu to procesja polskich świętych i błogosławionych do Jezusa Eucharystycznego (tabernakulum). Na ambonkach postacie Ewangelistów. Ołtarz Maryjny stanowi wotum Nawiedzenia w 1990: w środku obraz MB Częstochowskiej; z prawej strony – Jan Paweł II, z lewej – św. Otton – patron Pomorza. Ołtarz św. Stanisława Kostki – na płaskorzeźbach z brązu: z prawej – Kardynał Stefan Wyszyński, z lewej – ks. Jerzy Popiełuszko. Wszystkie elementy z brązu i marmuru wykonał krakowski artysta prof. Czesław Dźwigaj. W 1998 ukończono nowe drzwi i drogę krzyżową, a w 2000 zakończono rekonstrukcję wieży wraz z zegarem.

W dniu 10 czerwca 1987 w domu przylegającym do kościoła gościła Matka Teresa z Kalkuty. Od tego dnia rozpoczęły misję w Szczecinie Siostry Misjonarki Miłości. Stąd też pochodzi nazwa pobliskiego placu.

Baltic Business Park to zespół nowoczesnych budynków biurowych kategorii A+, zapewniających najwyższy standard. Zastosowane najnowsze rozwiązania technologiczne, systemy zarządzania, nowatorstwo konstrukcyjne oraz dostęp do wielu udogodnień dla przedsiębiorców czynią ten obiekt doskonałym miejscem do prowadzenia własnego biznesu.

Położony jest w centrum Szczecina (przy ul. 1 Maja). Doskonała lokalizacja oraz dobrze rozwinięta sieć komunikacyjna sprawia, że do centrum miasta dotrzesz zaledwie w 10 minut.

Plac Ofiar Grudnia 1970 r. to miejsce szczególne dla mieszkańców Szczecina, tam tworzyła się współczesna historia nie tylko naszego miasta, ale całej Polski. Obecnie jest tam umieszczona obok Bramy głównej Stoczni Szczecińskiej tablica upamiętniająca ofiary Grudnia 70, autorstwa szczecińskiego artysty rzeźbiarza Jakuba Lewińskiego. Całość kompozycji przestrzennej jest zrealizowana w postaci muru z polerowanych płyt granitowych z filarem w centrum na którym umieszczona jest tablica z brązu w kształcie stylizowanej glorii z napisem „pamięci poległych w grudniu 1970 w imię solidarności klasy robotniczej.”

Poniżej znajduje granitowa płyta z wykutym krzyżem i cytatem z wiersza Cypriana Kamila Norwida „Czasy” : „O, nieskończona –dziejów jeszcze praca – nieprzepalony jeszcze – glob sumieniem…! Norwid.

Powstanie tablicy było dwunastym z 29 postulatów jakie wysunęli strajkujący szczecińscy robotnicy w Sierpniu 1980 roku w negocjacjach ze stroną rządową i sfinansowane przez Stocznię szczecińską.

Z lewej strony w narożniku krzyż z polerowanej stali nierdzewnej na nim figura Chrystusa z brązu. Do 1989 roku w tym miejscu znajdował się krzyż drewniany. Był prowizoryczną konstrukcją pozostałą jako pamiątka Mszy Św. odprawionej z okazji odsłonięcia i poświęcenia tablicy przez biskupów Jana Gałeckiego i Stanisława Stefanka w grudniu 1980 roku w dziesiątą rocznicę wydarzeń grudniowych.

W stanie wojennym w grudniu 1981 roku szef ówczesnej ochrony stoczni, prawdopodobnie na polecenie SB usunął ten krzyż niszcząc go. Krótko potem na tajnym zebraniu w piwnicach starej siedziby fabryki czekolady, komisja zakładowa NSZZ Solidarność Stoczni Szczecińskiej uchwaliła, że krzyż musi wrócić na swoje miejsce. Już następnego dnia rano krzyż był na swoim miejscu obsypany kopcem węgla na pamiątkę ofiar pacyfikacji kopalni „Wujek”

W 1996 roku w 26 rocznicę wydarzeń grudniowych na murze pojawiło się 16 medalionów stylizowanych na kształt krzyży z nazwiskami i wiekiem ofiar wydarzeń grudnia 70 roku. Medaliony uroczyście poświęcił Metropolita Szczecińsko Kamieński arcybiskup Marian Przykucki.

Tablica stała się miejscem uroczystości upamiętniających niepodległościowe zrywy i strajki robotników Szczecina 1970 i 1980 roku. Od dnia jej odsłonięcia tu odbywają się uroczystości rocznicowe: 17 Grudnia na pamiątkę wydarzeń grudniowych i 30 Sierpnia w rocznicę podpisania porozumień kończących strajk 1980 roku. Uroczysta oprawa i składane wieńce i wiązanki przez przedstawicieli władz i organizacje społeczne i związki zawodowe oraz mieszkańców Szczecina sprawiają, że miejsce to jest dziś szczecińskim symbolem walki o niepodległość i demokrację.

Stocznia Szczecińska im. Adolfa Warskiego – polska stocznia, utworzona w Szczecinie po II wojnie światowej na terenie byłych stoczni niemieckich AG Vulcan Stettin i Stettiner Oderwerke, zniszczonych w czasie alianckich nalotów oraz demontażu części wyposażenia przez wycofujących się Niemców oraz przez Armię Czerwoną, zarządzającą miastem do 5 lipca 1945 roku. Do roku 1950 działała pod centralnym zarządem Zjednoczonych Stoczni Polskich (zjednoczenie branżowe), jako oddział Stocznia Szczecińska, a w następnych latach, do roku 1990, jako odrębne przedsiębiorstwo państwowe, któremu w roku 1959 nadano imię Adolfa Warskiego. W roku 1990 została przekształcona w spółkę akcyjną (od 2002 – Stocznia Szczecińska Nowa SA).

W Stoczni Szczecińskiej zorganizowano własny ośrodek konstrukcyjny oraz prowadzono modernizację i rozbudowę urządzeń, co umożliwiało produkcję coraz bardziej specjalistycznych statków, w tym nowoczesnych krótkich serii. Pracowało w niej w latach 70. ponad 12 tys. osób, w roku 1980 – około 10 tys., a pod koniec lat 80. – ok. 6 tys. Na terenie zakładu odbył się pierwszy po II wojnie światowej strajk robotniczy (1958) oraz wielkie strajki w grudniu 1970 roku i w sierpniu 1980 roku (zakończony podpisaniem pierwszego z porozumień sierpniowych).

Most Brdowski łączy wyspę Ostrów Brdowski i Gryfię z lądową częścią Szczecina. Ma długość 197 metry i szerokość (wraz z konstrukcją nośną) ok. 17 metrów.

Położona w centralnej części Szczecina wyspa Ostrów Brdowski nie posiadała połączenia drogowego z częścią lądową miasta. Dotychczas łączność utrzymywana była wyłącznie poprzez promy, co generowało wysokie koszty oraz stwarzało problemy komunikacyjne (m.in. niska przepustowość, długi czas oczekiwania na przeprawę, mała elastyczność przepraw, utrudnienia w okresie zimowym). Dotychczasowe rozwiązania nie były wystarczająco funkcjonalne, w związku z czym obniżały atrakcyjność inwestycyjną terenów na wyspach.

Trzyprzęsłowy  Most Brdowski połączył część lądową miasta położoną na południowej stronie Basenu Warsztatowego z centralną częścią wyspy. Most ma ponad 197 m. długości, znajdują ą się na nim dwa pasy drogowe oraz chodnik dla ruchu pieszego. Jest to przemysłowa konstrukcja w kolorze niebieskim.

Oprócz budowy mostu projekt zakładał również rozbudowę infrastruktury drogowej zarówno w części lądowej, jak i wyspiarskiej oraz pomostów umożliwiających prowadzenie mediów. Udostępniono 43 nowe miejsca postojowe. Obecnie realizowana jest na wyspie przestrzeń publiczna – miejsce, w którym w zamyśle inwestora będą się odbywały uroczystości upamiętniające wydarzenia z grudnia 1970 r.

Szczecińska Stocznia Remontowa „Gryfia” powstała w lipcu 1952 roku na podstawie zarządzenia Ministra Przemysłu Maszynowego jako Baza Remontowa „Gryfia” w wyniku wydzielenia ze Stoczni Szczecińskiej.

Stocznia specjalizuje się w remontach, przebudowie, przedłużeniach i budowie nowych statków. Głównie zajmuje się budową promów samochodowo-pasażerskich, holowników, kutrów rybackich i jachtów.

Zatrudnienie w stoczni według danych na dzień 7 kwietnia 2003 roku wynosiło 1 257 osób. Firma posiada certyfikat wdrożenia i stosowania systemu zarządzania jakością ISO 9001:2000 i normy PN-EN 45001.

W 2013 roku stocznia została połączona z Morską Stocznią Remontową w Świnoujściu. Połączony podmiot przyjął nazwę Morska Stocznia Remontowa Gryfia S.A. W 2015 połączona firma sprzedała znaczną część - ok. 2/3 nieruchomości posiadanych w Świnoujściu

Dok nr 5 – największy dok w Polsce, usadowiony na Odrze, przy wyspie Gryfia (tuż obok kanału wiodącego do Portu Szczecin). Jest jednym z obiektów, który jest pokazywany i opisywany podczas wycieczek po Szczecinie. Jego parametry to: długość 216,3 m, szerokość 34,8 m, zanurzenie statku 8,0 m, nośność 17 000 t. Jest wyposażony w dwa dźwigi o udźwigu 20 t. Atrakcją turystyczną jest (poza jego wielkością), możliwość obserwowania z brzegu Odry (czy podczas wycieczek statkiem po porcie szczecińskim), wstawiania statków na dok, czy spływania statków z doku.


Skomentuj na Facebooku

Użytkownik ponosi pełną odpowiedzialność za treści komentarzy dodanych na stronie.

Redakcja portalu Polska Telewizja Internetowa nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy zamieszczanych przez użytkowników.

Komentarze

DZIELNICE SZCZECINA 360°

Kliknij, przytrzymaj przycisk i przesuń myszkę, aby podziwiać widoki lotnicze.
Kliknij na nazwę osiedla, aby zobaczyć film z lotu ptaka!