Odkryj Szczecin z lotu ptaka!
DZIELNICE SZCZECINA
Z DRONA
Zapraszamy!

DZIELNICE I OSIEDLA SZCZECINA

Szczecin – miasto na prawach powiatu, stolica i największe miasto województwa zachodniopomorskiego, położone nad Odrą oraz jeziorem Dąbie. Szczecin jest trzecim pod względem zajmowanej powierzchni (300,55 km² z czego prawie 24% zajmują grunty pod wodami) i siódmym pod względem liczby ludności miastem Polski z liczbą mieszkańców, wynoszącą 405 413 (stan na dzień 30 czerwca 2016 roku). Szczecin jest podzielony na cztery dzielnice - Północ, Śródmieście, Zachód i Prawobrzeże. Te z kolei są podzielone na 37 osiedli administracyjnych. Obecny podział administracyjny funkcjonuje od 1990 roku z niewielkimi zmianami granic osiedli i dzielnic. W obiegu potoczym osiedla nazywane są dzielnicami.

Metryczka

  • Widownia: 48953
  • Produkcja: AlfaTV 2016
  • Zdjęcia: Bartosz Semanycz, Arkadiusz Sielicki
  • Montaż: Grzegorz Lickiewicz
  • Realizacja: Ryszard Sielicki

Opis

Niebuszowo-Bolinko to osiedle administracyjne Szczecina, położone w dzielnicy Śródmieście.  Jest zamieszkiwane przez ponad 21 tysięcy osób.  Składa się z części miasta Bolinko oraz południowej części Niebuszewa.

W połowie XIX wieku na skutek rozwoju przemysłu w Szczecinie zaczęto zabudowywać leżący wówczas poza granicami miasta rejon dzisiejszych al. Wyzwolenia, Krasińskiego i Janosika, należący dziś do osiedla Niebuszewo-Bolinko. Nowemu osiedlu nadano nazwę Grünhof (pol. Zielony Dwór). Brak organu administracyjnego doprowadził do upadku osiedla, które w 1859 roku włączono w granice miasta. Po tym wydarzeniu osiedle zaczęło się rozwijać - wybudowano fabrykę maszyn do szycia i rowerów Stoewer, fabrykę asfaltu i papy, fabrykę waty oraz 3 browary oraz gazownię miejską przy ul. Boguchwały (1897). Zaczęły powstawać kamienice dla nowych mieszkańców, m. in. przy ul. Kołłątaja, Staszica, Słowackiego. W latach 20. XX wieku na obszar Niebuszewa-Bolinka wkroczyła architektura modernistyczna - w okolicach Dworca Niebuszewo powstał wówczas zespół kilkupiętrowych budynków mieszkalnych o spadzistych dachach, wyposażonych w centralne ogrzewanie. W okresie tym powstała również jednotorowa uliczna pętla tramwajowa nieopodal dworca kolejowego. Znaczna część osiedla została zrujnowana w okresie II wojny światowej - w gruzach legły m.in. ceglany zbiornik gazowni, budynki browarów oraz część kamienic stojących m.in. przy al. Wyzwolenia, ul. Kołłątaja oraz narożniku ulic Boguchwały i Niemcewicza. W 1945 na skutek niejasnej sytuacji administracyjnej Szczecina, niemieckie rodziny zaczęły z powrotem zasiedlać opustoszałe budynki osiedlowe. Zorganizowano własną administrację i wybrano burmistrza. Po przekazaniu Szczecina administracji polskiej rozpoczęto wysiedlanie ludności niemieckiej. W jej miejsce od 1946 napływała ludność żydowska, której większość wyjechała ze Szczecina do 1958 roku[2]. Obszary zniszczone w czasie II wojny światowej zostały po wojnie zabudowane blokami oraz wieżowcami z wielkiej płyty - jednym z takich osiedli jest Osiedle Piastowskie wznoszące się przy ul. Ofiar Oświęcimia oraz przyległych ulicach. Najwięcej przedwojennej zabudowy ocalało w północno-zachodniej części dzielnicy, są to głównie budynki z lat 20. XX wieku. W części południowej i wschodniej zachowało się mniej zabudowy przedwojennej, są to w większości kamienice. W 2001 roku miała miejsce przebudowa skrzyżowania ulic Staszica, Piotra Skargi, Wyzwolenia, Kołłątaja - miejsce styku ulic przebudowano na rondo, które nazwano imieniemJerzego Giedroycia. W tym samym czasie przebudowano także tory tramwajowe, w wyniku czego powstał trójkąt torowy umożliwiający tramwajom jadącym z Lasu Arkońskiego przejazd w kierunku pętli przy dworcu Niebuszewo.

Osiedle Mieszkaniowe Pod Żaglami znajduje się przy ulicy Królewicza Kazimierza u zbiegu Cyryla i Metodego. Konstrukcja obiektów mieszkalnych wystartowała w lipcu 2010 i trwała 28 miesięcy. Powierzchnia całkowita tego pięciokondygnacyjnego osiedla mieszkaniowego sięga ponad 7 tys. m2, natomiast użytkowa niemal 5 tys. m2, z czego największą część zajmuje powierzchnia mieszkalna - niemal 5 tys. m2, z 73 lokalami, mniej, 2 lokale handlowe i usługowe - 150 m2. Budynek jest projektem inwestycyjnym spółkek Lechbud wspólnie z Tembud-Bis SZUT , projekt architektoniczny jest autorstwa Portal Pracownia Projektowa ze Szczecina, natomiast Lechbud ze Szczecina oraz Tembud-Bis SZUT są generalnymi wykonawcami. 

Zespół Szkół Elektryczno - Elektronicznych mieści się przy ul. Racibora 60/61. W roku 2016 kształci uczniów w czterech zawodach: technik elektronik, technik elektryk, technik informatyk oraz technik mechatronik. Technikum posiada bardzo długą tradycję.

Prace budowlane rozpoczęto w lipcu 1903 r. według przyjętych planów architektonicznych opracowanych przez radcę budowlanego Meyera (zob. zdjęcie nr 2). Według jego projektu okazały trzypiętrowy gmach dodatkowo został wzmocniony nowoczesną, jak na owe czasy, konstrukcją żelazną (umieszczoną nad salą gimnastyczną), aulą oraz korytarzem. Bryłę budynku wieńczył rozłożysty dach z charakterystycznymi wieżyczkami, nawiązującymi w stylu do epoki baroku. Wnętrze szkoły rozplanowano symetrycznie: w obu częściach znajdowało się 16 klas, rozdzielonych na osi wspólną salą gimnastyczną. Do szkoły prowadziły dwa wejścia od strony ul. Racibora (osobno do części męskiej i żeńskiej). Ten podział architektoniczny odczuwalny jest do dnia dzisiejszego, gdyż przebite później wąskie przejście na poziomie I piętra, nie ułatwia swobodnego przemieszczania się uczniów wewnątrz budynku szkoły. Swoisty labirynt dla odwiedzających szkołę stanowią korytarze bez widocznego wyjścia na zewnątrz.

Pracami budowlanymi kierował inspektor Köhler, natomiast czynności związane z wystrojem wnętrz nadzorował inspektor Helbing. Ostatecznie w październiku 1905 r. zakończono budowę szkoły. W latach następnych (do 1910 r.) prowadzono prace uzupełniające, związane m.in. z secesyjnym ogrodzeniem oraz zagospodarowaniem terenów wokół budynku (zob. zdjęcie nr 3). Szkoła była ogrzewana piecami parowymi niskociśnieniowymi. W 1933 r. budynek wyposażono w instalację wodno–kanalizacyjną, a w latach 1936–1937 założono instalację gazową i elektryczną. Jednocześnie przygotowano w piwnicy mieszkanie dla woźnego. Pod koniec lat trzydziestych szkole nadano imię marszałka polnego oraz byłego prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga (zmarłego w 1934 roku).

W latach ostatniej wojny zawieszono naukę w szkole, a gmach zaadaptowano na rezerwowy lazaret (szpital dla lżej rannych i kontuzjowanych żołnierzy niemieckich). Na dachu budynku umiesz-czono dużą flagę międzynarodowego czerwonego krzyża, co z pewnością uratowało gmach przed zagładą w trakcie kolejnych nalotów dywanowych przeprowadzanych przez alianckie lotnictwo w końcowej fazie II wojny światowej (zob. zdjęcie nr 4).

Ostatecznie, jak już zaznaczono powyżej, w roku 1949 r. przeniesiono tutaj Państwową Szkołę Techniczną. W tymże roku własnym sumptem, przy wydatnej pomocy młodzieży, dokonano podstawowych prac remontowych i już w październiku 604 uczniów rozpoczęło naukę w nowym gmachu (zob. zdjęcie nr 5). Co prawda nie działało jeszcze centralne ogrzewanie, brakowało wody, a w wielu salach nie było nawet podłóg, pomimo tego wszyscy byli dumni z inauguracji zadań oświatowych w tej placówce. Duży gmach pozwolił na utworzenie wydziału wieczorowego liceum: mechanicznego i energetycznego. W następnym roku został wydzielony wydział budowlany, przeniesiony do odrębnej szkoły. W roku szkolnym 1951/1952 placówka została przekazana Ministerstwu Przemysłu Ciężkiego i przyjęła nazwę Technikum Budowy Okrętów i Energetyki. Ostatecznie w roku szkolnym 1956/1957 szkołę podporządkowano Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego, a następnie Kuratorium.

W roku 1957 nadano jej nową nazwę Technikum Mechaniczno–Energetycznego (dalej: TME). Kolejne pokolenia absolwentów z dumą wspominały i sławiły, często poza granicami naszego kraju, związki kojarzone z tą właśnie nazwą szkoły. W roku 1960 ufundowano sztandar szkoły. Na jego re-wersie, na czerwonym prostokątnym polu, centralnie umieszczono białego orła (godło Polski). Pod godłem wyhaftowano daty związane z funkcjonowaniem szkoły od jej założenia w 1945 do roku 1960. Na awersie sztandaru, na błękitnym tle, znajduje się godło szkoły symbolizujące specjalizację placówki oświatowej. Pod nim umieszczono nazwę szkoły oraz imię jej patrona (zob. zdjęcie nr 6 i 7). Przy okazji wręczenia sztandaru młodzież wybrała na patrona szkoły osobę wybitnego uczonego oraz badacza mechaniki teoretycznej i stosowanej – profesora Maksymiliana Tytusa Hubera (1872–1950).

W latach 1963–1967 uporządkowano teren wokół szkoły: powiększono dziedziniec, zbudowano internat na 260 miejsc (w 1965), a w roku 1967 adaptowano budynek przy ul. Emilii Sczanieckiej na warsztaty (aktualnie pracownie ćwiczeń praktycznych). W tym okresie, a dokładnie w 1965 r., wydzielono wydział mechaniczny i przeniesiono go do Technikum Mechanicznego przy ulicy Mikołaja Kopernika. W latach siedemdziesiątych XX w., przy okazji 30–lecia istnienia szkoły, odnowiono elewację budynku oraz przyłączono go do sieci cieplnej. Wymieniono również instalację elektryczną, zbudowano portiernie, i, co niezwykle ważne, urządzono nowoczesne oraz bogato wyposażone gabinety (m.in. chemiczny i elektryczny). W 1981 r. budynek połączono z miejską siecią gazową.

Jednak nie tylko przeobrażenia materialne i formalne stanowiły o faktycznym ,,życiu szkoły”. W jej budynku kwitło samorodne życie uczniowskie wspierane autorytetem i osobistym zaangażowaniem pedagogów. Po kwerendzie kronik szkolnych można określić charakterystyczny rytm typowy dla tej szkoły. Otwierało ten ciąg zdarzeń uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego, po nim przychodziły obowiązkowe, a dzisiaj już zapomniane...wykopki! Kolejnym podniosłym elementem było święto Edukacji Narodowej, potocznie zwane ,,Dniem Nauczyciela”. Następnie obchodzono akademię na cześć Wielkiej Rewolucji Październikowej, z czasem zastąpioną przez Dzień Niepodległości. Pierwszy semestr nauki kończono Balem Studniówkowym dla klas maturalnych. Początek maja uaktywniał serca wszystkich osób związanych ze szkołą. Po defiladzie z okazji pierwszego maja przychodził moment trudnych ,,bojów” uczniów z nauczycielami w trakcie egzaminu dojrzałości. Po nich urządzano, niestety zapomnianą dziś uroczystość tzw. ,,Bal Absolwentów”, który zacierał dawne formalne granice pomiędzy nauczycielami i uczniami oraz był symbolicznym wkroczeniem niedawnej jeszcze młodzieży w dorosłość. Jeszcze tylko tradycyjne Dni Sportu i wymarzone przez wszystkich uroczyste zakończenie roku szkolnego oraz upragnione wakacje!

W gmachu szkoły działały różnego rodzaju koła zainteresowań. Na przypomnienie zasługuje: Koło Miłośników Melpomeny, szczep ,,Komandosów” (przemianowany później w 8 Drużynę Harcerską Radioamatorów przy TME), zespoły muzyczne (m.in. akordeonistów, gitarzystów oraz Szkolna Orkiestra Dęta), młodzież męska uczestniczyła w pracach zespołu tanecznego ,,Krąg”(istniejącym do dziś w Zespole Szkół Nr 8 w Szczecinie). Funkcjonowały poza tym: szkolne Koło Krajoznawczo–Turystyczne ,,Elektronik”, Koło Fotograficzne oraz związany z duchem epoki Związek Młodzieży Socjalistycznej, a także Koło Towarzystwa Przyjaźni Polsko–Radzieckiej. Na przełomie XX i XXI w. rozpoczęły swoją działalność: Koło Humanistyczno–Filozoficzne, Koło Naukowe Miłośników Elek-troniki i Informatyki, Koło Żeglarskie, Klub Młodego Przedsiębiorcy, Towarzystwo Młodych Europejczyków, Teatr ,,Pod Wysokim Napięciem” oraz Szkolna Akademia Filmowa.

W powojennym Szczecinie istniało duże zapotrzebowanie na kadrę techniczną. W powojennych zakładach przemysłowych wielu pracowników nie posiadało wymaganych kwalifikacji. Szkoła nasza wychodzi naprzeciw takiemu zapotrzebowaniu, powołując w 1949 roku pierwszy w Szczecinie i na Pomorzu Zachodnim Wydział dla Pracujących, na którym utworzono trzy kierunki: mechaniczny, elektryczny i budowlany. Tradycja kształcenia dorosłych zapoczątkowana została w 1945 roku, do Państwowej Szkoły Technicznej (naszego Technikum) przyjmowano uczniów po małej maturze, najczęściej pracujących, a zajęcia odbywały się po południu. W 1951 roku powstał Wydział Zaoczny, zaś w 1974 roku Wydział Eksternistyczny. Oba wydziały powołano, aby kształcić pracowników zakładów spoza Szczecina. Zajęcia na tych wydziałach odbywały się w soboty i niedziele. Pracownicy Załomia, Dolnej Odry i innych zakładów podnosili i uzupełniali swoje kwalifikacje w Średnim Studium Zawodowym. Organizowane były kursy czeladnicze i mistrzowskie w zawodach: elektryk, mechanik i elek-tronik.

Poprzez słuchaczy „wieczorówki” szkoła miała kontakty z zakładami pracy, co umożliwiało pozyskiwanie niezbędnego sprzętu specjalistycznego do urządzania i wyposażania gabinetów i pracowni przedmiotów zawodowych. Zdobycie tego sprzętu inną drogą nie było możliwe. Prace dyplomowe wykonywane były tak, by mogły służyć jako pomoce naukowe, uzupełniały i modernizowały pracownie i sale lekcyjne. Słuchacze Wydziału Wieczorowego mieli większe możliwości w zdobyciu materiałów do tych prac, ponieważ zakłady pracy służyły im fachową, często też finansową pomocą. Wydział dla Dorosłych zawsze pomagał szkole w utrzymaniu i modernizacji bazy materialnej. W ostatnich latach słuchacze "wieczorówki" kładli kable do sieci komputerowej i uzupełniali wyposażenie pracowni informatycznych, remontowali salę gimnastyczną, konserwowali i naprawiali sprzęt elektryczny i elektroniczny szkoły. Powracając do historii szkoły w ostatnim okresie należy nadmienić, iż w roku szkolnym 1992/1993 utworzono przy TME nowe XIX Liceum Ogólnokształcące o profilu matematyczno–komputerowym, przekształcone w roku szkolnym 1995/1996 w Niepubliczne Liceum Ogólnokształcące Społecznego Towarzystwa Edukacyjnego (dalej: STE). W tym samym roku dotychczasową publiczną szkołę wieczorową przeobrażono w Technikum Elektryczno–Elektroniczne dla Dorosłych STE w Szczecinie. Postępujące zmiany strukturalne spowodowały potrzebę przeobrażenia dawnego Technikum w kompleks – Zespół Szkół Elektryczno–Elektronicznych (dalej: ZSE–E), co dokonało się w roku 1995, przy okazji uroczyście obchodzonego jubileuszu 50–lecia szkoły.

W 2005 r., u progu kolejnej rocznicy istnienia szkoły, w skład placówki wchodziły: Technikum Elektryczne (energoelektronika i elektrotechnika przemysłowa), Technikum Elektroniczne (elektronika), V Liceum Profilowane (elektronika, zarządzanie informacją) oraz Szkoła Policealna (informatyka).

W szkole znajdują się doskonale wyposażone specjalistyczne pracownie techniczne: energoelektroniki, technik elektronicznych, elektroniki, technik mikroprocesorowych, informatyczne oraz urządzeń komputerowych. Nasi uczniowie odnoszą sukcesy w olimpiadach przedmiotowych związanych z profilem szkoły: Wiedzy Technicznej, elektryczno–elektronicznej ,,Euroelektrze”, Wiedzy o Wynalazczości oraz w turniejach: Międzynarodowym Konkursie Matematycznym ,,Kangur”, Międzyszkolnym Turnieju Fizycznym, Międzyszkolnych Zawodach Matematycznych, Młodych Mistrzów Techniki, Międzynarodowych Mistrzostwach Polski w Grach Matematycznych i Logicznych oraz w Ogólnopolskim Turnieju Krajoznawczym. W gronie tzw. ,,umysłów ścisłych” bywają również humaniści, którzy sławili imię szkoły w: Olimpiadzie Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym, Olimpiadzie Wiedzy o Unii Europejskiej oraz Olimpiadzie Filozoficznej. Widomym wskaźnikiem wysokich osiągnięć edukacyjnych ZSE–E było przyznanie przez Kuratora Oświaty Województwa Zachodniopomorskiego w dniu 1 września 2004 roku tytułu ,,Zachodniopomorskiej Szkoły Jakości”.

Kościół pod wezwaniem Bożego Ciała należy do archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej (Dekanat Szczecin-Niebuszewo). Została erygowana w 28 maja 1987. Mieści się przy ulicy Emilii Plater.

Dworzec Szczecin Niebuszewo (daw. niem. Stettin Zabelsdorf)– dworzec kolejowy położony przy ul. Elizy Orzeszkowej 28a. Znajduje się na nieczynnej dla ruchu pasażerskiego linii do Trzebieży.

Obecny budynek dworca został zbudowany w 1927 roku. Linia kolejowa dzieli Niebuszewo pomiędzy dwie dzielnice: Śródmieście (część południowa) i Północ (część północna). Do roku 1998 była stacją początkową dla wielu pociągów osobowych i pospiesznych. Po zamknięciu linii w kierunku Polic dla ruchu pasażerskiego 30 września 2002 roku, pełni tylko funkcję dworca towarowego. Z Niebuszewa prowadzi także bocznica do ładowni Szczecin Grabowo. Najbliższy przystanek ZDiTM to "Dworzec Niebuszewo" - pętla tramwajowa linii 2 i 12. Oprócz tego nieopodal stacji zlokalizowano przystanek autobusowy dla linii nr 51, 78 i 87. Po 2002 roku budynek adaptowano do celów handlowo-usługowych. Perony dworca są zaniedbane oraz częściowo zdewastowane. Istniejące przejście podziemne zostało zamurowane. Na terenie peronów można jeszcze dostrzec betonowe misy, których niegdyś rosły kwiaty zdobiące peron.

Wraz z odświeżeniem koncepcji Szczecińskiej Szybkiej Kolei Miejskiej (inaczej Szczecińska Kolei Metropolitarna) rozważa się wskrzeszenie stacji do funkcjonowania. Pociągi rozpoczynałyby bieg w Policach, a Niebuszewo byłoby ważnym węzłem przesiadkowym. Miałyby tu powstać parkingi dla samochodów (P+R)i dodatkowe przystanki tramwajowe i autobusowe.

Zespół budynków dworca wraz z placem przydworcowym został wpisany do rejestru zabytków.

Kościół Najświętszego Zbawiciela znajduje się przy ul. Słowackiego 1a. Historia kościoła sięga roku 1930, kiedy to zakupiono plac przy ówczesnej Mühlenstrasse 1 (obecnie Słowackiego 1a). Dnia 19 września 1934 roku na posiedzeniu Ewangelickiej Rady Gminnej podjęto uchwałę o budowie w tym miejscu kościoła, w nieco ponad rok później 29 września 1935 uroczyście złożono kamień węgielny a latem 1936 zakończono budowę kościoła.

Jednonawowy budynek wybudowano w stylu modernistycznym z bardzo dalekimi nawiązaniami do estetyki renesansu i romanizmu (stylizowane triforia na wieży). Kościół jest otynkowany, wieża stoi po lewej strony od nawy.

Po zakończeniu wojny kościół został przejęty przez wiernych katolickich, mimo że właśnie o tę świątynię starała się po wojnie polska społeczność ewangelicka parafii szczecińskiej. W 1946 dokonano poświęcenia kościoła ze strony katolickiej. Zachował on wezwanie Najświętszego Zbawiciela jeszcze z czasów przedwojennych. Do 1948 był kościołem filialnym, później ustanowiono tu samodzielną parafię. Dziś obiekt jest wpisany na listę zabytków Szczecina pod numerem 62.

Muzeum Techniki i Komunikacji - Zajezdnia Sztuki w Szczecinie – to jedno z największych w Polsce muzeów o profilu technicznym. Utworzone 1 stycznia 2006 mieści się we wpisanej do rejestru zabytków zajezdni tramwajowej przy ul. Niemierzyńskiej.

W 2010 w zajezdni przeprowadzono kompleksowe prace renowacyjne finansowane z funduszy Norweskiego Mechanizmu Finansowego oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego. W muzeum prezentowana jest między innymi historia szczecińskiej komunikacji miejskiej, tramwajowej i autobusowej.

Osobnym tematem jest szczeciński przemysł motoryzacyjny. Prezentowane są motocykle przedwojennej firmy Alba, samochody marki Stoewer, jak i powojenne Junaki ze Szczecińskiej Fabryki Motocykli. Są też polskie jednoślady: skutery Osa, motorowery: Komar, Żak i Ryś, motocykle: WSK, SHL i Sokoły.

Samochody reprezentowane są przez Syreny, Fiaty 125p i 126p, Warszawy, Żuka, Nysę i Stara 25.

W muzeum zgromadzono także prototypy polskich pojazdów: Beskida, Smyka, Wszędołaza, LPT i Iskrę.

W muzeum znajduje się symulator tramwaju Konstal 105Na. Do kabiny wyciętej z prawdziwego wagonu dołożono wizualizację trójwymiarową wyświetlaną na przedniej szybie kabiny, obejmuje ona kawałek rzeczywistego Szczecina.

Gimnazjum nr 6 im. prof. Stefana Kownasa mieści się w zabytkowym przedwojennym budynku przy ulicy Niemierzyńskiej 17 w Szczecinie. Usytuowane jest w dzielnicy Niebuszewo Bolinko w sąsiedztwie Szczecińskiego Parku Naukowo – Technologicznego oraz Muzeum Techniki. Szkoła funkcjonuje w oparciu o koncepcję pracy, której główne założenie polega na tworzeniu warunków do wszechstronnego rozwoju młodzieży. Nasze gimnazjum wyróżniają działania w zakresie edukacji ekologicznej, żeglarskiej, teatralnej, dziennikarskiej, fotograficznej oraz współpracy międzynarodowej. Funkcjonują w nim klasy z programami autorskimi: teatralno-fotograficzna, przedsiębiorczych ekologów, żeglarska, informatyczna i klasa z rozszerzonym programem piłki nożnej. W „Szóstce” każdy może znaleźć dla siebie dziedzinę, w której będzie się rozwijał, tu również młodzież odkrywa i doskonali swoje talenty i zainteresowania. Udział w warsztatach, wycieczkach, rajdach, konkursach przyczynia się do wzrostu świadomości ekologicznej gimnazjalistów i ich rodziców. Najlepszym potwierdzeniem jakości prowadzonych działań są liczne nagrody w konkursach o zasięgu wojewódzkim i ogólnopolskim. Odzwierciedleniem ekologicznego charakteru naszej szkoły stała się także sylwetka jej patrona profesora Stefana Kownasa – wybitnego botanika, wspaniałego nauczyciela, a przede wszystkim dobrego i życzliwego człowieka. W murach „Szóstki” na stałe zagościła również magia teatru. Tworzą ją na co dzień działania koła teatralnego, edukacja teatralna prowadzona przez aktorów, Szkolny Dzień Teatru, współpraca z teatrami. Nasi gimnazjaliści to zwycięzcy konkursów scenicznych i wiedzy o teatrze. Potwierdzeniem faktu, że magia teatru działa, jest obecność na spektaklach teatralnych nie tylko uczniów, ale także licznej grupy absolwentów. Dzięki bardzo dobrze wyposażonej pracowni fotograficznej gimnazjaliści poznają tajniki fotografii, a uczestnicząc w konkursach, zdobywają czołowe miejsca, również w Polsce.

Szczeciński Park Naukowo-Technologiczny (SPNT) – park naukowo-technologiczny utworzony w 2000 roku w Szczecinie. Szczeciński Park Naukowo-Technologiczny działa na rzecz tworzenia lokalnego i regionalnego środowiska innowacyjnego nastawionego na rozwój przedsiębiorczości poprzez tworzenie sprzyjającej bazy materialnej, infrastrukturalnej, ekonomicznej i socjalnej do zakładania, rozwoju i wspierania małych przedsiębiorstw innowacyjnych, do przemysłowego wykorzystania wiedzy naukowej, do transferu i komercjalizacji nowoczesnych technologii.

Priorytetowym działaniem SPNT realizowanym od 2007 roku jest budowa Pomerania Technopark, zlokalizowanego przy ul. Niemierzyńskiej w Szczecinie. Ma to być miejsce wymiany kontaktów, kojarzenia partnerów, praktycznego wymiaru nowych technologii, tworzenia efektu synergii biznesu.

Budowa Pomerania Technopark jest przedsięwzięciem mającym na celu ożywienie gospodarcze Szczecina, aktywizację ekonomiczną regionu oraz wzrost MŚP. Powierzchnia Parku oraz usługi przeznaczone mają być nie tylko dla powstających przedsiębiorców, ale również dla firm rozwiniętych, które chcą wdrażać najnowsze technologie i w tym obszarze zatrudniać pracowników. Głównym zadaniem Parku ma być skupienie na jednym terenie zarówno ośrodków badawczo-rozwojowych a także przedsiębiorstw zainteresowanych inwestowaniem w innowacyjne produkty i usługi.

Plan realizacji inwestycji podzielony jest na etapy i obejmuje lata 2008-2020. Docelowo na Park mają się składać: inkubator przedsiębiorczości, nowa siedziba SPNT, centrum innowacji, centrum komputerowe, centrum kongresowe, ośrodek szkoleniowy IT, centrum kształcenia ustawicznego, centrum wzornictwa przemysłowego, centrum biznesowe, centrum badawczo-rozwojowe oraz hotel

Wydział Kształtowania Środowiska i Rolnictwa Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie – jeden z dziesięciu wydziałów Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. Obecnie główna siedziba, w tym Dziekanat, znajduje się przy ul. Juliusza Słowackiego 17 w Szczecinie; jednostki Wydziału są zlokalizowane ponadto w dwóch pobliskich budynkach przy ul. Papieża Pawła VI nr 1 i 3. Był to pierwszy wydział (poprzednia nazwa Wydział Rolniczy) Akademii Rolniczej w Szczecinie powstałej w roku 1954.

Tematyka badań prowadzonych przez pracowników Wydziału jest różnorodna, można wyróżnić główne kierunki:

  • monitoring naturalnych i antropogenicznych czynników kształtujących zasoby środowiska przyrodniczego
  • ocena możliwości rolniczego i energetycznego wykorzystania produktów i odpadów z działalności gospodarczej i komunalnej
  • zagospodarowanie przestrzenne, projektowanie krajobrazu, kształtowanie środowiska oraz zarzadzanie terenami zieleni.

źródło: wikipedia.org, www.tme.d2.pl


Skomentuj na Facebooku

Użytkownik ponosi pełną odpowiedzialność za treści komentarzy dodanych na stronie.

Redakcja portalu Polska Telewizja Internetowa nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy zamieszczanych przez użytkowników.

Komentarze

DZIELNICE SZCZECINA 360°

Kliknij, przytrzymaj przycisk i przesuń myszkę, aby podziwiać widoki lotnicze.
Kliknij na nazwę osiedla, aby zobaczyć film z lotu ptaka!